ارتباطات آیینی از گفتگوهای روزمره تا جشن‌های رسانه‌ای شده:کتاب پیش‌رو درباره آیین، ادبیات آیین‌شناسی، کاربرد اصطلاح آیین در ادبیات مطالعات ارتباطی، آیین به عنوان پدیده‌ای ارتباطی و ارتباطات به مثابه پدیده‌ای آیینی است. این کتاب آیین‌‌ها را به عنوان امور، راه‌‌های انجام آنها و یک مفهوم لحاظ می‌کند و رساله‌ای کتاب‌شناختی و ممارستی درنظریه محسوب می‌شود. و درنهایت این کتاب در قالب اوراقی معدود در پی دستیابی به اهدافی بی‌شمار می‌باشد.
ارتباطات آیینی
مقصود من از «آیین» چیست؟ آشکارا، آیین شیو‌ه‌ای رسمی از کنش است و به جای کنش‌‌های ابزارگرایانه فنی به شکلی بارز بر کنش نمادین تأکید می‌کند و معمولاً نسبتی مهم با روابط اجتماعی و نظم اجتماعی دارد. سرانجام در آخر فصل دوم، آیین را به عنوان اجرای داوطلبانه رفتار الگویی مناسب که حاکی از تأثیر یا مشارکت در زندگی جدی است، تعریف خواهم کرد. توقع ندارم خوانندگان ریزه‌کاری و معانی ضمنی تعریف مرا تا پیش از لحاظ تمامی معانی مطرح شده در ادبیات آیین‌شناسی که در فصول ۳،۲و۴ بررسی شده‌اند، دریابند.
شیوه‌‌های
به علاوه، کلمه آیین به شیوه‌‌های گوناگون و برای‌تأمین اهداف مختلف استفاده شده و یکی از اهداف این کتاب نیز مروری بر کاربردهای متفاوت این کلمه است. اگر آیین را بسیار محدود یا بسیار شتابزده تعریف کنم، بخش عمده‌ای از ادبیات نظری ذکر شده ضایع خواهد شد. برای پرهیز از بروز چنین وضعیتی است که نیمه اول کتاب به شکلی بارز، ساختاری استقرایی دارد و مبتنی است بر این عقیده که می‌توانیم بخش عمده‌ای‌از مفهوم «آیین» را با کشف کل قلمرو کاربردهای زبانشناختی آن دریابیم: انواع امور موجود در جهان که آیین خوانده می‌شوند چه هستند؟ دانشمندان در چه‌گستره‌ای از امور باید درباره آیین سخن گفته باشند؟
ادبیات
فصول ۲ تا ۵ به مرور ادبیات آیین‌شناسی از مردم‌شناسی گرفته تاحوزه‌‌های مرتبط (گریمز، ۱۹۸۷) اختصاص یافته است. این بخش از کتاب را می‌توان رساله‌ای کتاب‌شناختی انگاشت و امید دارم که خوانندگان آن را راهنمای کارآمدی برای راه بردن به ادبیات مربوط بیابند، ولیکن این نیمه تنها مروری بر ادبیات نظری نیست، چراکه در این بخش دستور کاری نظریه‌ای را دنبال و همپای مرور ادبیات موجود، آن را ارزیابی می‌کنم و مطالب بسیاری را در خصوص این دستورکار ارائه خواهم داد.
هنوز بررسیای ثبت نشده است.