ارتباطات بحران تبدیل بحران به فرصت: یکی از اصلیترین کارکردهای بحران برای سازمانها دگرگونی و تحول بنیادینی است که در نگرش و رویههای جاری سازمان حاصل میشود. فرایند احیا و توسعه بعد از بحران یکی از دغدغههای اساسی سازمانها است. مثلاً بانکی را تصور کنید که با بحران کمبود منابع در اثر اختلاس از شبکه بانکی مواجه است. این بانک برای جلب اعتماد مشتریان و سپردهگذاران به ارتباطات اثربخش و کارآمدی نیازمند است که بتواند طرفهای ذینفع خود را از تبعات مشکل پیشآمده آسوده خاطر نگه دارد.
ارتباطات بحران
به همین ترتیب، در هنگام وقوع بلایای طبیعی نیز اطلاع‌رسانی دقیق و مناسب میتواند از پیامدهای اجتنابناپذیر بحرانها مثل پخش شایعات و نگرانیهای بیمورد، پیشگیری کند. فصول متوالی و دوازدهگانه کتاب حاضر به نمونههای متعدد بحرانهای طبیعی و سازمانی اشاره میکند که خواننده فارسی زبان نیز میتواند نسبت به نمونههای داخلی و میزان دقت و اثربخشی ارتباطات بینش خوبی کسب کند. نویسندگان این کتاب را به سه بخش تقسیم کرده‌اند که هر بخش نیز به نوبه خود دارای چند فصل است. آنها کوشیدهاند در بخش اول کتاب مفهوم ارتباطات بحران را مورد تجزیه و تحلیل قرار دهند. فصل اول کتاب به ارائه تعریف جامع و دقیقی از مفهوم «بحران» و تجزیه و تحلیل عناصر تشکیلدهنده آن اختصاص یافته است.
تعریف
ادامه این فصل پا را از مرحله تعریف فراتر گذاشته و انواع بحران‌هایی را که ممکن است به تجربه آدمی درآید، شرح داده است. نویسندگان فصل دوم را به یکی از مهمترین عناصر بحران که همانا «عدم قطعیت» است اختصاص دادهاند. موضوع عدم قطعیت بویژه از این جهت حائز اهمیت است که شیوه‌های معمول اطلاع‌رسانی را به چالش میطلبد و موفقیت ارتباط‌گران در هنگام بروز بحران تا حد زیادی بسته به این است که آن را چگونه مدیریت کنند. در این قسمت ۱۰ درس در زمینه مدیریت شرایط عدم قطعیت به خوانندگان ارائه شده است.
درسهایی
فصل سوم و چهارم نیز درسهایی در زمینه برقراری ارتباطات و رهبری اثربخش بحران ارائه شده است. نویسندگان در جای جای کتاب تاکید کرده‌اند که با مهار صحیح بحران میتوان از آن برای خلق فرصتهای سازنده و احیاگرانه سود جست و از تبدیل آن به یک فاجعه بزرگتر پیشگیری کرد. بخش اول این کتاب نیز با ارائه توصیههای عملی درباره چگونگی خلق فرصتهای سازنده، ابزار مناسبی برای رسیدن به ارتباطات اثربخش بحران به دست می‌دهد.
کتاب
بخش دوم این کتاب نیز دارای چهار فصل است که نویسندگان در آنها به شرح نمونههایی از تجارب عملی در مواجهه با بحران پرداختهاند. هرکدام از این مطالعات موردی یکی از موضوعات ارائه شده در بخش اول کتاب را در برگرفته است. در پایان هر کدام از این موارد نویسندگان ارزیابی نحوه عملکرد ارتباط‌گران بحران را به خواننده سپرده و از او خواستهاند با توجه به درسهای عملی ارائه شده در بخش قبل در مورد میزان کارایی ارتباطات بحران هر کدام از سازمانهای درگیر با بحران قضاوت کنند.
هنوز بررسیای ثبت نشده است.