رسانه هاي سنتي در انقلاب هاي سياسي – اجتماعي (ارتباطات سنتي در جنبش مشروطه و انقلاب اسلامي)
رسانه هاي سنتي در انقلاب هاي سياسي – اجتماعي: از اواﻳﻞ دوره ﻧﺎﺻﺮاﻟﺪﻳﻦﺷﺎه، ﺑﻪ ﺗﺪرﻳﺞ اﻳﺪه ﻋﻘﺐﻣﺎﻧﺪﮔﻰ ﻛﺸﻮر ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻏﺮب در ﻣﻴﺎن ﻋﻠﻤﺎ، دوﻟﺘﻤﺮدان و ﺑﺎزرﮔﺎﻧﺎن و دﻳﮕﺮ ﮔﺮوهﻫﺎى اﻫﻞ اﻧﺪﻳﺸﻪ ﺷﻜﻞ ﮔﺮﻓﺖ. ﻧﻮﻋﻰ ﻧﮕﺎه ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺷﺨﺼﻴﺖﻫﺎﻳﻰ ﻫﻤﭽﻮن اﻣﻴﺮﻛﺒﻴﺮ ﺑﻮد و ﻧﻤﺎﻳﻨﺪه ﻧﻮع دﻳﮕﺮ ﺷﺨﺼـﻴﺘﻰ ﭼﻮن ﺳﻴﺪ ﺟﻤﺎل اﻟﺪﻳﻦ اﺳﺪآﺑﺎدى ﺑﻮد ﻛﻪ دﻳﺪﮔﺎهﻫﺎى او ﻧﻴـﺰ ﻳﻜـﻰ از ﻧﻘـﺎط ﻋﻄـﻒ ﺗﺎرﻳﺦ راﺑﻄﻪ اﺳﻼم و ﻏﺮب ﺑﻪﺷﻤﺎر ﻣﻰ رود.
آباداني
ﺗﺄﻛﻴﺪ ﮔﺮوه اول ﺑﺮ آﺑﺎداﻧﻰ اﻳﺮان و ﮔﺮوه دوم ﺑﺮ ﻋﺰت ﺟﻬﺎن اﺳﻼم ﺑﻮد، اﻣﺎ ﻫﺮ دو ﮔﺮوه ﻣﺤﻮر ﺗﺤﻠﻴﻞ و ﺑﺮﻧﺎﻣـﻪ ﺧـﻮد را ﺑـﺮ ﻣﻮﺿﻮع دوﻟﺖ و دوﻟﺖﻫﺎى ﻣﺴﻠﻤﺎن ﻗﺮار داده ﺑﻮدﻧﺪ. ﺗﻨﻬﺎ در اﻳﻦ ﻣﻴﺎن ﺟﺮﻳﺎن اﺻﻠﻰ ﻋﻠﻢ و ﺗﻤﺪن در ﻣﻴﺎن ﻋﻠﻤﺎى ﺣﻮزه ﺑﻮد ﻛـﻪ ﻫﻤﭽﻨـﺎن ﺑـﺎ ﻟﺤـﺎظ ﻣﺴـﺎﻳﻞ ﺣﻜﻮﻣـﺖ، ﺟﺎﻳﮕﺎه ﺧﻮد را در ﻣﻴﺎن ﻣﺮدم ﺣﻔﻆ ﻛﺮده ﺑﻮد. ﺟﻨﺒﺶ ﺗﻨﺒﺎﻛﻮ اﺻﺎﻟﺖ و ﻗـﺪرت اﻳـﻦﺟﺎﻳﮕﺎه را ﭘﻴﺶﺗﺮ ﺑﻪ رخ دﺷﻤﻨﺎن ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد.
مديريت
در اﻳﻦ ﻫﻨﮕﺎﻣﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺑـﺮاى ﻣـﺪﻳﺮﻳﺖ ﺟﺮﻳـﺎن ﻏﺮﺑـﻰﺷـﺪن اﻳـﺮان و آزادﺳﺎزى ﻧﻴﺮوى ﻣﺘﺮاﻛﻢ و ذﺧﻴﺮهﺷﺪه اﺳﻼم و ﺗﻤﺪن اﺳـﻼﻣﻰ، ﻓﺮاﻣﺎﺳـﻮنﻫـﺎ وارد ﺻﺤﻨﻪ ﺷﺪﻧﺪ. ﻣﻴﺮزا ﻣﻠﻜﻢﺧﺎن ﻧﺎﻇﻢاﻟﺪوﻟﻪ ارﻣﻨﻰ از ﺟﻤﻠﻪ اﻳﻦ اﻓﺮاد ﺑﻮد ﻛﻪ دﻳﺪﮔﺎهﻫﺎ و اﻗﺪاﻣﺎت او ﻣﻨﺸﺄ ﺑﺴﻴﺎرى از ﺗﺤﻮﻻت ﺑﻌﺪى ﻗﺮار ﮔﺮﻓـﺖ. وى ﻣﺆﺳـﺲ اوﻟـﻴﻦ ﻟـﮋ ﻓﺮاﻣﺎﺳﻮﻧﻰ در اﻳﺮان در ﺳﺎل ١٢٦٨ش ﺑﻪ ﻧـﺎم »ﻓﺮاﻣﻮﺷـﺨﺎﻧﻪ« ﺑـﻮد.
نماينده
روزﻧﺎﻣـﻪﻫـﺎ ﻧﻴـﺰ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻧﻤﺎﻳﻨﺪه رﺳﺎﻧﻪﻫﺎى ﺗﻮده آن دوره و اﺷﺎﻋﻪدﻫﻨﺪﮔﺎن ارزشﻫـﺎ و آﻣـﻮزهﻫـﺎى ﺗﻤﺪن ﻏﺮب ﺑﻪ اﻳﻦ ﮔﺮوه ﭘﻴﻮﺳﺘﻨﺪ. اﻳﻦ روزﻧﺎﻣﻪﻫﺎ ﻛﻪ اﺑﺘﺪا در ﺧﺎرج از ﻛﺸﻮر اﻧﺘﺸﺎر ﻣﻰ ﻳﺎﻓﺖ و ﺑﻪ اﻳﺮان وارد ﻣﻰﺷﺪ، اﻧﺪكاﻧﺪك در آن دوره ﺗﻼش ﻛﺮد ﺗﺎ ﺟﺎى ﻣﻨﺒـﺮ و رﺳﺎﻧﻪ ﻫﺎى ﺳﻨﺘﻰ را در اﻳﺮان ﺑﮕﻴﺮد. ﻣﻴﺮزا ﻣﺤﻤﺪﺻﺎﻟﺢ ﺷﻴﺮازى ﻛﻪ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ روزﻧﺎﻣﻪ را در اﻳﺮان ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻛﺮد (١٢٥٣ش) ﻳﻚ ﻓﺮاﻣﺎﺳـﻮﻧﺮ ﺑـﻮد.
هنوز بررسیای ثبت نشده است.