ایمان‌گرایی خردپیشه در اندیشه فخر رازی
فخر رازی بر کارکرد عقل در فهم معتقدات دینی و رفع تناقض ظاهری از مجموعه باورهای دینی تأکید می‌ورزد. منقولات را در پیروزی معقولات، معتبر می‌شمارد. از دین به منزله امری معقول دفاع می‌کند. اما در دوره متأخر حیات فکری‌اش، با توجه به محدودیت عقل و ناتوانی خرد در کار خداشناسی و توحید و دشواری کار حقیقت‌شناسی، به ایمان‌گرایی خردپیشه می‌گراید. بدین معنا که شیوه‌ای دوگانه در پیش می‌گیرد. آنجا که براهین خوبی در اختیار دارد با طیب خاطر، از آن براهین استفاده می‌کند. اما آنجا که دلایل را در اثبات یا نفی یک مسئله، یکسان، یا آنها را خلاف رأی خود می‌بیند به ایمان محض متوسل می‌شود.
او در ارزیابی‌های عقلانی مدعیان دینی، برخی از آنها را فراتر از عقل و استدلال‌های عقلانی می‌یابد و با حکم به خردگریزی آنها، بر ایمان دینی در قالب وحی و شهود تأکید می‌ورزد.
موضوع کتاب
کتاب حاضر به تحلیل دیدگاه فخر رازی در باب رابطه دین و فلسفه (ایمان و تعقل) اختصاص یافته است.
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.