تحلیل اخلاقی و تربیتی گفتگوی انبیا (علیهمالسلام) و خداوند در قرآنکریم: هر کاری که مورد پسند دین یا عقل است، اگر به زیباترین و بهترین وجهی انجام گیرد، آن را «ادب» گویند. انسان با ادب کسی است که کارها و حرکتهای وی به زیباترین و لطیفترین وجه انجام میگیرد. انبیا(علیهمالسلام) که نزدیکترین انسانها به خداوند متعال بودهاند، نسبت به حقتعالی مؤدبترین انسانها نیز بودند. آنان در تمام لحظات زندگی، خود را در حضور خدا دانسته، اعمال و گفتار خود را به گونهای انجام میدادند که بیانگر عبودیت آنها نسبت به خداوند بود.
تحلیل اخلاقی و تربیتی گفتگوی انبیا (علیهمالسلام) و خداوند در قرآنکریم
در این کتاب بیان خواهد شد که پیامبران آنجا که به نوعی در حضور خداوند متعال سخن گفتهاند، چه بهصورت دعا یا غیر آن ـ و خداوند متعال سخن آنها را برای ما نقل کرده است ـ ادب توحیدی را رعایت کردهاند. یعنی گفتوگوی آنها بیانگر عبودیت محض و تسلیم کامل در برابر خداوند متعال است. مثلاً، در بیشتر موارد سخن خود را با نام «رب» آغاز کردهاند و با «اسماحسنی» به پایان رساندهاند. در حضور الهی، ادب نبوت اقتضا میکرد که اعمال خود را حقیر دانسته و بهترین نعمتها را از خدا درخواست کنند و ….
خداوند
همچنین خداوند متعال انبیا خود را مورد خطاب قرارداده است. نوع خطاب خداوند به انبیا مورد بررسی قرار میگیرد. مثلاً، خداوند تمام پیامبران را به نام آنها و رسول اعظم را در بیشتر موارد با «یا ایهاالنبی» و «یا ایهاالرسول» مورد خطاب قرارداده است.با توجه به آیاتی که ادب انبیا را در مقام گفتوگو با خداوند متعال، بیان میکند، این شبهه به ذهن میآید که در برخی موارد، ادب از سوی بعضی از پیامبران رعایت نشده است.
حضرت
مثلاً،آنجا که حضرت نوح(علیهالسلام) نجات فرزند خود را از خداوند درخواست کرد (آیه ۴۵ هود) و ابراهیم(علیهالسلام) زنده کردن مردگان را از خدا خواست (آیه ۲۶۰ بقره) و حضرت موسی(علیهالسلام) رؤیت حقتعالی را درخواست کرد (آیه ۱۴۳ اعراف)،گویا پا را از گلیم فراتر نهادند و در محضر الهی چیزی را خواستند که شایسته مقام نبوت نبود. در این کتاب، بهاین موارد پاسخ داده خواهد شد.
مشتمل
کتاب حاضر مشتمل بر چهار فصل است. در فصل اول با عنوان «کلیات» مباحثی چون: تعریف لغوی و اصطلاحی ادب، ادب گفتوگو و اهمیت آن، انواع ادب و … طرح شده است. در فصل دوم به بررسی نوع خطاب خداوند به انبیا پرداخته شد. در این فصل خطابهای «یاایها النبی» و «یا ایهاالرسول» و آموزههای تربیتی آن مورد بحث قرار گرفت. فصل سوم به اسماء حسنای الهی و نقش محوری آن در گفتوگوی انبیا با خداوند، اختصاص یافت و در فصل چهارم ادب انبیا اولوالعزم و سایر انبیا مورد بحث قرار گرفته است.
هنوز بررسیای ثبت نشده است.