موضوع مرجعیت علمی، موضوعی جدید و پُر سابقه است. سابقهی این موضوع به تاریخ دیرپای علم بر می گردد؛ آنجا که اندیشمندان و بزرگانی چون بو علی سینا، فارابی، ابوریحان بیرونی، خواجه نصیرالدین طوسی و خوارزمی، خود به عنوان مرجع علمی عصر خویش و حتی گاه در اعصار کنونی شناخته شده اند. ولی با همهی این سابقه، موضوع مرجعیت علمی، به شکل علمی و نگرشی تحلیلی و با افقی موشکافانه و راهبردی کمتر مد نظر بوده است، به طوری که بسیاری از افراد مرجع علمی را با خبره ی علمی و دانشگاه مرجع را با دانشگاه برتر و شبکه ی معنائی آنها را در ذهن خویش، یکی دانسته اند.
در دیدار دانشجویان دانشگاه امام صادق علیه السلام در عید غدیر سال ۱۳۸۴ با مقام معظم رهبری (مد ظله)، ایشان موضوع مرجعیت علمی و اهمیت آن را در سطح عام و خاص مطرح نموده و تاکید داشتند که این دانشگاه بایستی به عنوان مرجع علمی شناخته شود. از اینرو، در مجموعه ای از مطالعات و تحقیقات در دانشگاه در جهت تبیین مفهوم مرجع علمی و نگاه منظم، مدون و هدفمند به آموزههای دینی و ارزشی و در راستای تعریف واقعی و دقیق مرجع علمی، علم، مرجع و دانشگاه مرجع تعریف و اجرا شد.
یکی از این تحقیقات، پایان نامه ی کارشناسی ارشد آقای کمیل رودی تحت عنوان «طراحی مدل دانشکده مرجع علمی» است. در این پایان نامه که کوششهای فراوان، مجاهدت علمی ایشان و استاد مشاور گرانقدرشان در طی دوره تدوین، قابل ملاحظه بود، به مفاهیم مرجع، در عالمهای زبان، ذهن و واقع و نیز علم، تعاریف، انواع و طبقه بندیهای آن و در نهایت، مرجع علمی پرداخته شد و بدون هیچگونه داوری خاص یا جانبداری بایستی اذعان نمود که این کار در موضوع خود ممتاز و اثرگذار بوده است.
البته، کار بشری خالی از اشکال نیست و بالطبع، این مجموعه نیز می تواند غنا یافته و حتی در برخی موارد اصلاح شود. اما آنچه اهمیت دارد، تولید در ادبیات حوزه مرجعیت علمی است که به خوبی انجام پذیرفته است.
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.