در فرایند تدریس، هر یک از آموزشگران که بهدرستی ایفای نقش معلمی کند، همین گونه عمل خواهد کرد. او همچون منارِ ساطع به راهنمایی مینشیند یا همچون نورافکن به راهنمایی میپردازد. پرتوافکنی بر راه است که در جهتیابی راه رخ مینمایاند. راه روشن فقط برای کسی مفید است که خواهان سفر است و آنهم سفر کردن از آن راه. در غیر این صورت، چه فرقی خواهد کرد که راهِ بیرهرو، روشن باشد یا روشن نباشد؟
در تدریس، آموزشگران کسی را نمیکشانند؛ کسی را نمیبرند؛ و الزامی کارساز نیست. اشتیاق، بنیاد حرکت را میسازد و فرد را به پیش میراند؛ اشتیاقی که بر اختیار استوار است و با انرژی شخصی و درونی، آمیخته است. شاگردان هر درس، مسافران یک سفرند؛ آن هم سفری علمی. مسافران علمی دارای انرژی حرکتند؛ حرکت از آنان آغاز میشود، در آنان جریان مییابد و از آنان صادر میشود. اصولاً، دانایی چنین ماهیت و بنیادی دارد و هر چیز که از جنس دانایی باشد، چنین است.
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.