معناشناسی أسماء الحسنی در قرآن کریم
«أسماء الحسنی»، از پربسامدترین مفاهیم به کار رفته در قرآن کریم است که با تنوع بسیاری، در سر تا سر قرآن کریم به چشم می‌خورد. در نتیجه، بررسی کاربرد أسماء الحسنی در قرآن کریم و تفاوت‌های آنها، ارتباط تنگاتنگی با فهم و تفسیر قرآن کریم خواهد داشت.
مباحث فلسفی
در تفاسیر و سایر منابع سنتی موجود، بیشتر به مباحث فلسفی ـ کلامیِ مربوط به هر یک از أسماء الحسنی توجه شده و چندان به مقایسه و بررسی تفاوت‌های موجود در کاربرد آنها پرداخته نشده است. در این پژوهش، که به عنوان پایان‌نامه‌ی کارشناسی ارشد اینجانب در شهریورماه ۸۵ در دانشگاه امام صادق (علیه السلام) ارائه شد، دو هدف عمده پیگیری شده است: یکی نشان دادن خلأ موجود در این زمینه در تفاسیر و سایر منابع سنتی؛ دیگری بررسی معنا‌شناختی أسماء الحسنی.
معناشناسی أسماء الحسنی در قرآن کریم
به همین منظور و با توجه به گستردگی و تنوع أسماء الحسنی در قرآن کریم، ابتدا، حوزه‌‌ی معنایی «آفرینش» در قرآن کریم مشتمل بر أسماء الحسنای «خالق»، «فاطر»، «بدیع»، «بارئ» و «مصوّر»، به عنوان مبنای مطالعه در این زمینه انتخاب شد. برای رسیدن به هدف اول، از منابع مهمّ لغویِ عمومی و تخصصی (قرآنی) متقدم و متأخر، و همچنین از ۳ تفسیر مهم و معروف اهل سنت و ۳ تفسیر مهم و معروف شیعه استفاده شد، با این رویکرد که بتوان پوشش مناسبی را از منابع عمده‌ی سنتی ارائه داد. در این مرحله، سعی بر این بود تا وجوه مختلف معناییِ به کار رفته برای هر اسم، در این منابع احصا شود و در نتیجه، میزان دقت در کاربرد أسماء الحسنی در منابع سنتی آشکار گردد.
هنوز بررسیای ثبت نشده است.